Stel jezelf even voor?
Ik ben 61 jaar oud en een echt volleybaldier. In vrijwel alle facetten van de sport ben ik actief geweest: als speler, trainer, coach en nu ben ik werkzaam als directeur sport bij de Nevobo. Het enige wat ik nooit heb gedaan, is scheidsrechteren. Ik heb op veel manieren als vrijwilliger gewerkt en ben letterlijk opgegroeid in de sporthal. Als kind was ik vaak in het ballenhok van de sporthal te vinden. Mijn gezin is ook nauw verbonden met volleybal: mijn twee dochters volleyballen en mijn echtgenote is trainster op het zand.
Welke periode was je lid van een Nederlands team?
Tussen 1994 en 1996 vertegenwoordigde ik Nederland internationaal in het beachvolleybal. In die periode deed ik mee aan de World Tour en uiteindelijk aan de Olympische Spelen in 1996.
Benoem de hoogte- en dieptepunten van die periode?
Ik ben vooral trots op het pad dat we hebben afgelegd om ons te plaatsen voor de Spelen. De Olympische Spelen zelf waren geen hoogtepunt voor mij. Ik zou het ook geen dieptepunt noemen, eerder een leermoment. Op de Olympische Spelen was het niveau echt slecht, maar het avontuur was uniek dat nog niemand eerder had afgelegd in de Nederlandse beachvolleybalgeschiedenis. Ik speelde met Sander Mulder en we stonden op de 7e plaats van de wereldranglijst. Die positie waren we ook waard maar toch was onze prestatie op de Spelen ondermaats. Ik was een druk baasje. Naast speler was ik ook manager van ons team. Trainen, financiering regelen, reizen boeken, ik gaf training om geld te verdienen en organiseerde evenementen ernaast. Door al die drukte was ik niet klaar om een Olympische Spelen te spelen.
Heb je 1 leuke anekdote uit jouw tijd?
De hele periode voelde als één grote anekdote. Het was de tijd waarin beachvolleybal in Nederland echt begon te groeien. Met Bas van Rossem werd ik in 1993 Nederlandse Kampioen beachvolleybal en daarna organiseerde ik het eerst indoor beachvolleybalevenement. Terwijl ik net mijn studie bedrijfseconomie afrondde, voelde ik me verantwoordelijk voor de ontwikkeling van beachvolleybal in Nederland. Eind 1995 openden we zelfs de eerste indoor beachvolleybalhal in Breda. Eén avontuur blijft me bij: Sander en ik plaatsten ons onverwachts voor het hoofdtoernooi in Fortaleza, Brazilië, terwijl Nevobo alleen retourtickets na de kwalificatieronde had geboekt. Zonder internet regelden we ter plaatse nieuwe tickets en reisden via São Paulo en Parijs naar huis. Met $100 cash kwamen we uiteindelijk aan per trein – een chaotisch, maar typisch avontuur.
Wat heeft volleybal jou gebracht in je huidige leven?
Door volleybal heb ik mijn vrouw leren kennen. Het heeft me ook geholpen om bewust keuzes te maken in mijn carrière. Ik wilde altijd werk doen dat ik leuk vond en met passie kon uitvoeren. Geld verdienen stond nooit bovenaan mijn prioriteitenlijst. Mijn privé- en werkleven lopen daardoor vaak door elkaar, maar ik heb daar geen moeite mee. Volleybal heeft me enorm veel gebracht: van persoonlijke relaties tot mijn functie als directeur sport.
Wat betekent de Volaren voor jou?
Het heeft twee kanten voor mij. Als privépersoon vind ik het een waardevol initiatief, maar werk technisch heeft het nog meer betekenis. Bij Nevobo hebben we vanaf 2013 besloten om oud-internationals te koesteren en hen een centrale plek te geven. De Volaren zijn een belangrijk klankbord en stimuleren samenkomsten van oud-internationals. Het is altijd bijzonder om oud-teamgenoten te ontmoeten. Je herkent elkaar nog van vroeger en voelt direct de verbondenheid met volleybal. Voor Nevobo is het belangrijk dat de Volaren blijven bestaan en we proberen er steeds meer uit te halen. Misschien is het tijd voor een grote reünie waarbij we alle oud-internationals uitnodigen – dat zou geweldig zijn! Laten we dat trouwens maar gewoon gaan doen 😊.