Door Pieter Joon
333 x Internationaal speelster met 4x een WK en 7x een EK en 4 Paralympics, 3 x Sportvrouw van het Jaar. Top 5 van het Internationale Rolstoeltennis en fenominaal in het wheelen. Geeerd met de gouden NeVoBo Bondsspeld een op en top sportvrouw.
Stel jezelf even voor. Wie ben je/ en wat doe je?
Mijn naam is Djoke van Marum (1959). Ik woon in Huizen en werk bij Koninklijke Visio als trainer. Ik geef volwassenen met een visuele en verstandelijke beperking les. Ik leer ze o.a. braille lezen en schrijven, omgaan met de pc en iPad met evtuele hulpmiddelen.
Naast zitvolleybal beoefen ik veel andere sporten. Ik heb op hoog niveau rolstoeltennis gespeeld (hoogste ranking: 5 op de wereldranglijst) en sinds ik met het Nederlands Dames Zitvolleybalteam gestopt ben, zwem ik veel, fietsen, wheelen en de werpnummers van atletiek. Verder ben ik lid van Trispiration; een vrouwen-triatlonteam.
Bij welke club speel je zitvolleybal of heb je gespeeld?
Ik ben begonnen met staand volleybal bij VV Huizen. In 1987 ben ik gaan zitvolleyballen bij Olly B (Bussum), later werd dit Trivolley, vervolgens GSVU (Utrecht), Volleer (Leersum), Taurus (Houten) en nu nog bij Allvo (Almere).
Waarom en wanneer ben je gaan zitvolleyballen?
Tijdens het staand volleybal liep ik een enkelblessure op waaraan ik geopereerd moest worden. De operatie lukte, alleen ontwikkelde zich daarna CRPS (Complex Regionaal Pijn Syndroom) in mijn rechter onderbeen. Een paar jaar later ontstond er ook CRPS in mijn linker onderarm na een infuus. Ik probeerde eerst nog staand te volleyballen, maar dat lukte al snel niet meer. En nadat ik een artikel in de krant had gelezen over een toernooi in Bussum, besloot ik het zitvolleybal eens te proberen en sinds 1987 nooit meer gestopt.
Wat is je ervaring met zitvolleybal en wat heeft het zitvolleybal je gebracht?
Zitvolleybal is een groot deel van mijn leven geworden. Hoe zuur is het wanneer je als gezonde sporter plotseling moet stoppen met je passie? Gelukkig vond ik al snel een vervanging in de vorm van zitvolleybal. Het voelde geweldig dat de techniek die je met staand volleybal had geleerd, je nu kon toepassen in het zitten. Uiteraard moet je leren schuiven en moet je je dit zelf eigen maken omdat nu eenmaal iedere beperking anders is. Ook toen ik plotseling maar 1 arm kon gebruiken, was het weer flink omschakelen. Zitvolleybal heeft me geleerd om te denken in mogelijkheden. En dit helpt mij ook in mijn werk. Ik ben altijd op zoek naar hoe ik iets toch voor elkaar krijg, of hoe ik een cliënt toch iets kan leren ondanks dat de omgeving zegt dat het niet kan. Hoe gaaf is het dan dat iets wel lukt?! Zitvolleybal heeft me zeker fysiek en mentaal sterker gemaakt. Nadat ik CRPS in mijn arm kreeg, kon ik niet eens mijn arm boven het net krijgen. Ik blokkeerde met 1 hand. Op een gegeven moment had ik zo de balen dat ik met mijn blok nauwelijks iets bereikte, dat ik met hulp van mijn fysio en de toenmalige krachttrainer Toine van de Goolberg keihard ben gaan oefenen. Resultaat was dat ik mijn arm omhoog kon tillen en er zelfs mee kon blokkeren. En nog steeds bespeur ik vooruitgang in mijn arm. Zitvolleybal heeft mij met het damesteam ook prachtige resultaten opgeleverd. 4 keer Wereldkampioen, 7 keer Europees Kampioen, deelname aan vier Paralympische Spelen met zilver en brons, Nederlands Kampioenschappen en nog veel andere podiumplaatsen. Ook de gouden bondsspeld van de NeVoBo heeft een ereplaatsje in mijn prijzenkast.
Je hebt internationale zitvolleybal ervaringen. Waar ben je geweest? Wat waren jouw mooiste of bijzondere ontmoetingen?
In 1992 is het Damesteam opgericht en vanaf 1993 zijn we de hele wereld over gereisd. We zijn daarbij in veel bijzondere landen geweest zoals China, Rusland, Japan, maar ook in Sarajevo waar nog duidelijk de restanten van de bombardementen te zien waren. Dat maakte diepe indruk.
In Duitsland maakte ik kennis met een Japanse speelster die ook met 1 hand speelde. Ze wilde alles van mij leren en vanuit het team kreeg ik plotseling allemaal cadeautjes. Ik heb later nog een tijdje met haar gecorrespondeerd. Tijdens de Paralympische Spelen in London ontving ik een kaart van een fan uit Kroatië, zelf ook zitvolleyballer. Hij kwam achter mijn adres en ik kreeg regelmatig cadeautjes en kaarten opgestuurd. Ook op toernooien kwam ik hem af en toe tegen als fan of als speler en dan overlaadde hij mij, maar ook het team met chocola, energierepen en fruit. En wanneer we tegen de Kroatische dames moesten spelen, kleedde hij zich in het oranje en juichte voor ons.
Wat ik ook altijd bijzonder vond, was dat ik tijdens de Paralympics, veel sporters en scheidsrechters tegenkwam uit andere landen die ik kende van het rolstoeltennis. Zij waren altijd heel verbaasd om me te zien zitvolleyballen. Kortom ik heb, dankzij het zitvolleybal, ontzettend veel mogen meemaken en dat neemt niemand mij meer af!
Om Internationaal te spelen moet er een Classificatie (handicap) keuring plaatsvinden. Hoe ervaar je deze keuringen en zouden deze moeten veranderen of juist niet?
Mijn eerste keuring was in 1993 in Finland en dat vond ik echt vreselijk. De spanning bij jezelf, in het team en de keuring op zich. De keuringsarts had een prothesearm met een haak. Dat herinner ik me nog heel goed. Daarmee zat hij ook aan mijn pijnlijke been. Ik werd toen ‘non permanent disabled’ gekeurd. Een aantal jaren later veranderde dit in ‘disabled’. Tientallen jaren later werden de regels veranderd en moest ik opnieuw gekeurd worden. Mijn aandoening, CRPS, stond plotseling niet meer op de lijst als ‘keurbaar’. Uiteindelijk mocht ik gelukkig toch nog mijn lange internationale carrière afmaken. Keuringen zijn altijd erg van invloed geweest op het team. Er waren altijd veel te weinig momenten dat er gekeurd kon worden, zodat je als team en coach nooit goed wist welke teamopstellingen mogelijk waren. Het geeft ook heel veel stress. Zeker wanneer er gekeurd wordt op een toernooi zelf voorafgaand aan de wedstrijden. Wat mij betreft zou iedereen internationaal mogen spelen wanneer je aantoonbaar medisch niet meer staand kan spelen.
Waarom zou iemand moeten gaan zitvolleyballen? Zie je zitvolleybal als een Sport voor iedereen of voor een bepaalde doelgroep?
Wanneer je moet stoppen met je sport vanwege een blessure of ander lichamelijk ongemak, is zitvolleybal zeker aan te raden. Deze sport kun je tot op hoge leeftijd beoefenen. En in de Nederlandse competitie is het fijn dat iedereen mag meedoen. Maar eerlijk gezegd, wanneer ik geen beperking zou hebben gekregen, zou ik nog altijd staand hebben gevolleybald. Maar aan de andere kant had ik dan nooit meegemaakt wat ik nu allemaal bereikt en beleefd heb!
Indien je niet meer zelf actief speelt, zou je dan voor zitvolleybal iets willen gaan doen?
Ik speel nog steeds zelf zitvolleybal en ben verder zeer actief met het geven van zitvolleybalclinics. Ik maak deel uit van het project ‘Toppers bij jou op school’. Als topsporter bezoek je bassischolen in Utrecht. Je geeft eerst een presentatie en vervolgens ga je met de groep zitvolleyballen. Dit is geweldig om te doen en ik geniet er iedere keer weer van. Daarnaast word ik veel gevraagd voor clinics voor het voortgezet onderwijs, speciaal onderwijs en andere doelgroepen. Bij veel scholen kom ik al jaren.
