Door Geert Wijnhoven

WIE?
Wim Thewissen (geboren 4 oktober 1952 in Borgharen)
Getrouwd; zoon (volleybalde 2e divisie) en dochter (die ook volleybalde)
Opleiding: mts Bouwkunde en ALO
Werkt sinds 1989 voor de gemeente Arnhem; begon als hoofd overdekte sportaccommodaties; nu nog altijd actief als adviseur sportaccommodaties. En sportdocent Volleybal aan de Radboud Universiteit in Nijmegen.

LOOPBAAN

Gespeeld bij:
VC Nazareth, Maastricht
VC Maastricht
Starlift Blokkeer, Rijswijk
Petrus en Paulus/VC Landgraaf, Schaesberg
Gemini, Elst

Trainer geweest bij:
VC Maastricht, eredivisie (tegelijkertijd speler)
Petrus en Paulus, Schaesberg, 1e divisie (tegelijkertijd speler)
Gemini, Elst, 2e divisie
Trivos, Wijchen, 2e divisie
Favorita, Dinxperlo, jeugd
Volvera, Arnhem, 3e divisie
Energo, Beers, 2e divisie
Labyellov, Zevenaar, promotieklasse

Traint nu bij:
Agillitas, Arnhem, promotieklasse
Heyendaal, Nijmegen, promotieklasse

Interlands:
84, tussen 1973 en 1980.

“De Wereldkampioenschappen in Mexico in 1974 waren voor mij het hoogtepunt in Oranje. Ik was wisselspeler, maar heb heel wat meegespeeld. Volgens mij werden we twaalfde zonder ook maar iets te winnen. Het was een geweldige ervaring. Een jaar later op de Europese Kampioenschappen in Joegoslavië leverden we, voor die tijd, ook een goede prestatie: we werden achtste.”

Krysik rolmodel
Benedikt Krysik. In een gesprek met oud-international Wim Thewissen komt die naam steeds weer voorbij. De Pool kwam in 1973, in een tijd waarin iedereen leek af te zwaaien bij Oranje, als bondscoach naar Nederland. Hij haalde Wim in Oranje en was zijn tijd ver vooruit: “We leerden bijvoorbeeld een spagaat maken om laag te kunnen zitten in de verdediging. Daar werd toen door veel spelers en trainers om gelachen. Maar wij ontwikkelden kracht en lenigheid. De core-stability, waar nu iedereen zo mee bezig is. Maar hij leerde ons ook spelen als de Polen: met stijgende ballen, staffels en schijnstaffels.”

Heerlijk met studenten
Een maandagavond in het Radboud-Sportcentrum in Nijmegen. Hockeyers, voetballer, squashers; alle mogelijke sporters lopen er door elkaar. Wim Thewissen wijst de weg naar het restaurant: “Hier werken 150 professionals, uit allerlei takken van sport. Veel oud-topsporters. Er zijn 17.000 mensen die gebruik maken van het centrum.” Wim traint vanavond tot acht uur heren 1 van Heyendaal. Een ploeg die meedraait aan de bovenkant van de promotieklasse. Dat doet twee avonden in de week naast zijn werk voor de gemeente Arhem. Hij traint ook nog twee avonden concurrent Agillitas uit Arnhem: “Dat is bijklussen”, grijnst hij. Wim is zichtbaar trots op de omgeving waar hij sinds vier jaar ook als volleybaltrainer werkt: “Dit is het leukste om te doen. Studenten, gemiddeld 22. Feesten, partijen en veel activiteiten. Heyendaal heeft twee professionele trainers in dienst. De andere 11 damesteams en 5 herenteams hebben allemaal twee trainers/vrijwilligers voor de groep staan. Ieder jaar verandert het bestuur en alle functies. En het loopt als een trein. Hier had ik veel eerder terecht willen komen.

”Nooit een blok gevoeld
Wim Thewissen vertelt dat hij geboren is in een volleybalnest. Vader was sportinstructeur bij de rijkspolitie. Trainde bij Sint Pieter in de Hoofdklasse Zuid. Wim en zijn broer Nico gingen kijken bij toernooien met Bekkerveld, Blokkeer en Mavoc. Wim haalt herinneringen aan het team dat hij adoreerde: “Blokkeer met Constandse, Tinkhof en De Vink. Maar ook AMVJ, met Janssen, Hoeboer, Tinga, Trompetter, Valkenburg, Veldhuis. Zo goed wilde ik ook worden.” Hij is een jaar of 11 als hij zelf gaat spelen. “Ik werd spelverdeler omdat ik nog staande onder het net door kan. Maar binnen een jaar was ik aanvaller.” Daarna gaat het snel. Wim is wat ze in die tijd een echte ‘springkikker’ noemen: “Ik sprong bijna een meter uit stand.” Zijn team haalt de overgangsklasse. Hij wordt in 1973 naar VC Maastricht gehaald, de fusieclub van Heer/Ploum en Mavoc. Ze spelen eerste divisie. “Pim Uyterschout en Harrie Berben, die bij Van Houten/VCH en Petrus en Paulus speelden, zaten in het jeugdteam dat de basis vormde voor het nieuwe Oranje. Krysik kwam naar ze kijken en zag mij. Ik had net drie wedstrijden eerste divisie gespeeld en werd geselecteerd. Daar keken veel eredivisiespelers en trainers vreemd tegenaan.” Maar voelde hij zichzelf dan ook minder? “Ik heb in Nederland nooit gevoeld dat ik een blok had. Ik sloeg over Ruud de Wit en Peter Blangé heen. Met blokkeren zat ik meestal te hoog. Met mijn okselharen boven het net.”

Starlift mooiste tijd
Na twee jaar bij Maastricht lonkt het westen. Wim kan naar Starlift/Blokkeer. “Ik ging net naar de hts en mijn ouders wilden niet dat ik mijn opleiding er zomaar bij neer gooide. Ik wilde graag naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding (ALO). Dat regelde manager Nico Ros van Starlift samen met Johan van der Haar van NOC/NSF. Terwijl ik alleen mbo Bouwkunde had kreeg ik dispensatie om de ALO te mogen doen in Den Haag. Daar begon ik in 1975. De mooiste tijd van mijn leven.”

Spelers een hand geven
Wim herinnert zich de eerste training bij Starlift: “Ik stond tegen een paal, komt Pierre Mathieu binnen. Die begint meteen uit te pakken. Ik vraag: wie is dat. ‘De trainer’ kreeg ik als antwoord. Ik liep zo de zaal uit. Zo laat ik niet met me omgaan. Toen hebben ze me teruggehaald. Pierre heeft dat nooit meer gedaan. Hij had wel meer verhalen en trucs. Maar uiteindelijk had hij Frank Constandse, Loek Willemstein en mij wel nodig. Dus als wij wisten dat dingen niet werkten, deden we ze echt niet. Maar ik heb ook dingen van Mathieu geleerd. Zo geef ik ook alle spelers voor en na training en wedstrijd een hand. Echt proberen contact te maken en de confrontatie aangaan of vragen afhandelen. Ik ben tegen spelers heel helder. Je gedraagt je zoals afgesproken. En je vertelt dingen meteen. Ik wil het niet horen vanuit de kantine.”

Limburg en Den Haag
Limburger in het westen? “Geen probleem voor mij. Ik zeg wat ik denk. En anders zien ze het wel in het veld. Maar er is wel een groot verschil. Limburgers zien ze als doetjes. Komt door zachte g, minder flair en minder direct zijn. Bij Starlift werd je uitgescholden of uitgelachen als het anders moest. Toen ik terugkwam in het zuiden schrokken ze van me. Daar zeggen ze heel voorzichtig: ‘Zou je het niet anders kunnen doen’.”

Op één been
Vijf jaar Starlift. Vier kampioenschappen. Twee WK’s. Europacupfinale en beste speler van Nederland. In het laatste jaar tweede achter Deltalloyd/AMVJ. En hij heeft in Den Haag zijn latere vrouw leren kennen Het is 1980. Wim is afgestudeerd aan de ALO. Heeft vervangingen gedaan, maar zoekt vast werk. Dat is er niet in het westen. En het feit dat Pierre Mathieu terugkomt als trainer maakt Wim ook niet echt blij. In Maastricht ligt de rode loper voor hem uit. Werk en eredivisie volleyballen. Dat betekent voor hem ook het einde met het Nederland team. Want hij belooft zijn nieuwe werkgever geen vrij te nemen voor volleybal. Vindt zijn vrouw fijn: “Zij heeft vliegangst en ziet mij daarom ook niet graag naar verre oorden vertrekken.” Met spelverdeler Pim Uyterschout begint hij en nieuw hoofdstuk in het zuiden: “De eerste de beste competitiewedstrijd in De Heeg winnen we van Starlift. Vier jaar lang eindigen we tussen de vierde en achtste plaats. We degraderen in het vijfde jaar. Niet helemaal toevallig. Er waren jongens die al een contract hadden getekend bij het Belgische Maaseik. Maar dan moesten we wel degraderen. En mijn enkel sloeg om. Ik heb in al die jaren wel 15 keer iets met mijn enkels gehad. Maar vanaf toen was het echt mis. Ik deed alles zo’n beetje op een been.”

Bouwkundige en trainer
Wim is dik 30 en verkast naar Petrus en Paulus in Schaesberg. Als speler en trainer haalt hij daar ook nog de eredivisie. In het tweede speelt hij samen met Guido Görtzen. In 1989 stopt hij. Weer geen werk. Hij is gymleraar op mbo-scholen. Minister Deetman heeft daar het gymnastiekonderwijs afgeschaft. Zo komt Wim in het laatste hoofdstuk, tot nu toe, terecht: Arnhem. In dienst van de gemeente als adviseur accommodaties bij het sportbedrijf Arnhem. En sportdocent volleybal aan de Radboud Universiteit Nijmegen.

Snel uit de pols
Wim traint allerlei clubs in de regio Arnhem/Nijmegen. Grofweg tussen eerste klas en tweede divisie. “Ik ben in het Zuiden, district 23-24, ooit begonnen met de C-jeugd. Peter Murphy startte dat project. Zo gingen mensen als Bert Goedkoop, Martje de Vries en Toon Gebrands iedere zondag aan de slag met jeugd van 11 tot 14 jaar. Daar zag ik jong talent. Mensen die ik dingen kon leren. Volleyballen leren vanuit de techniek. Speels. Veelzijdig bewegen. Mijn spelers moeten alles kunnen. Als je in de eredivisie traint, kun je mensen niet meer veel leren. Kun je je visie niet kwijt. Ik vind de meeste spelers nu heel beperkt. Je kunt veel te goed zien wat ze gaan doen. Ik deed het snel uit de pols. Dat probeer ik mensen ook te leren.”

Helemaal voor kunst
De agenda van Wim Thewissen is vol. Zou je zeggen. Overdag werken. Vier avonden in de week training geven. Maar hij grijnst. Laat zien dat hij ook nog anderen dingen doet. Hij schildert: “Bij testen op de middelbare school kwam eruit dat ik naar de kunstacademie moest. Dat wuifde mijn vader meteen weg als leuke hobby. En ik wilde zelf ook graag sporten. Daarom is het anders gelopen. Maar ik overweeg nu toch een nieuwe stap. Stoppen met volleybal en helemaal gaan voor de kunst.”