13 jaar internationaal Dames Zitvolleybal met 8 keer GOUD , 1 keer ZILVER en 2 keer brons
“Ik hoop dat degenen die nu volleybal spelen er net zoveel plezier aan beleven als dat ik heb gehad.”
Door Pieter Joon
Mijn naam is Els Verwer geboren en getogen in Haarlem.
De eerste 8 jaren van mijn werkzame leven in een kinderhuis gewerkt. Daarna 40 jaar als doktersassistente in het ziekenhuis in Haarlem op verschillende afdelingen. Nu mag ik genieten van mijn pensioen. Getrouwd geweest en 2 prachtige meiden uit China geadopteerd. Helaas is hun vader en mijn maatje al overleden.
Ik ben op 12 jarige leeftijd gaan volleyballen bij FES een staande club opgericht door mijn oom. Dit was geen succes i.v.m. mijn handicap (polio epidemie van 1956 waar ik mee werd geconfronteerd) Door een artikel in de krant kwam ik bij de Muggen terecht. Dit was een vereniging die bijna helemaal bestond uit de fam. Rooijers. Er werden ook regelmatig “Oma Rooijers” toernooien georganiseerd. In het begin waren er 3 teams 2 heren en 1 dames team. Doordat er door de leden ook andere sporten werden berdreven kwam het regelmatig voor dat, als er een wedstrijd gespeeld moest worden er te weinig mensen waren voor een volledig team. Er kon dan iemand van een ander team invallen. Doordat er leden naar andere sporten gingen en er geen nieuwe bijkwamen stopte de Muggen in 1993. Ik ben toen bij Kis in Beverwijk terecht gekomen waar we later in Wijk aan Zee bij Heliomare gingen trainen Ook daar kwamen op een gegeven moment geen nieuwe leden bij en waren er op het laatst nog 3 leden over, daar kan je geen wedstrijd mee spelen en werd die tak opgeheven nu. Ik speel er nu nog rolstoelbadminton.
Na een wedstrijd hoorde ik van een training in Utrecht voor het nationale dames team. December 1992 Zo kwam ik bij het damesteam dat heeft geduurd van 1992 tot 2005. De wedstrijden die ik gespeeld heb waren stuk voor stuk spannend en enerverend. Regelmatig stonden we op het podium. Hoeveel ik er gespeeld heb weet ik niet maar het waren er veel. Onze eerste wedstrijd outfit waren sport shirts van de heren.
Deze gingen met het vliegtuig maar we zijn ook regelmatig naar Duitsland geweest met de auto voor toernooien. Het hoogte punt de paralympics in Athene waar we zilver wonnen. Toen we thuis kwamen een rijtoer door Den Haag en op de thee bij de Koningin.
Er komen veel herinneringen boven naarmate je dit verhaal schrijft. Bij de start van ons team sliepen we soms in het materialen hok van een sporthal tussen de matten ballen en hoepels. We gingen sleutelhangers verkopen om een lift te realiseren in de sporthal van Harfsen waar we in het begin onze trainingen hadden. Met z’n allen in een stay oke met trappen waar de rolstoelers dus met moeite (gedragen) naar de slaapzaal konden! Bij Karin en Paul in huis slapen (Paul is lange tijd onze manager geweest en heeft heel veel betekend voor ons team) met 5 personen in de auto van Joze gepropt zitten onderweg naar Slovenië. Toen was Joze onze trainer. Het was een hele lange zit!! (Dit alles om de kosten zo laag mogelijk te houden.) We een keer in een “hotel” met de goederen lift naar boven moesten. Er was geen andere lift en dat daar dode muizen onder het bed lagen? En slingers meenemen en ophangen zodat iedereen wist dat we er waren. De feesten op hotelkamers….. enz enz
Wat me ook is bijgebleven zijn de kapot geschoten gebouwen in Sarajevo en waar we dan ook onder politie escorte naar de sporthal reden.
Vooral de drukte in Japan. Ook mochten we aanwezig zijn bij het slaan van een gouden munt.
Het was een mooie tijd! De keuringen waren niet prettig. Zeker in Finland onze allereerste keuring. Ik had het idee dat de keuringsartsen in het begin totaal niet wisten wat en waarop ze moesten keuren, het duurde heel lang voordat iedereen was geweest. Ik denk dat het beter is dat als je medisch aantoonbaar niet meer staand kan volleyballen en niet meer kan springen voor een blok of smash.
Het zitvolleybal is voor iedereen, jong en oud en je kan het op elk niveau spelen! Het enige wat ik nu nog doe voor het zitvolleybal is zo nu en dan supporten. Verder ben ik hier in Haarlem al druk met vrijwilligerswerk.
Ik hoop dat degenen die nu volleybal spelen er net zoveel plezier aan beleven als dat ik heb gehad.
Groeten van Els
