Kun je jezelf even voorstellen?
Ik ben Francien Huurman, 49 jaar oud en ik woon samen met Elles in Leidschendam. Ik ben een voormalig professioneel zaalvolleybalster en in de laatste jaren was ik assistent-bondscoach van de Volleydames en meiden Talent Team. Tegenwoordig richt ik me op een maatschappelijke carrière buiten de topsport. Ik ben erg creatief en in mijn vrije tijd als volleyballer ben ik altijd blijven tekenen. De afgelopen jaren deed ik ook af en toe wat freelance werk. Nadat ik vorig jaar ben gestopt op Papendal heb ik de tijd genomen om zorgvuldig mijn volgende stappen te bepalen. Ik ga nu als zakelijk tekenaar aan de slag. Daarbij teken ik de boodschap van een team of organisatie (zoals een idee, concept of visie) zodat deze beter begrepen wordt en meer impact maakt.
In welke periode maakte je deel uit van het Nederlands team?
Ik heb in het Nederlands team gespeeld van 1997 tot en met 2011. In totaal heb ik 422 interlands gespeeld.
Wat waren de hoogte- en dieptepunten uit die periode?
Mijn eerste hoogtepunt was dat ik überhaupt geselecteerd werd voor het Nederlands team in 1997. Dat was een mijlpaal die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik was 21 en speelde toen nog bij Zevenhuizen in de eerste divisie. Ik werd uitgenodigd voor selectietrainingen omdat ze lange talentvolle speelsters zochten. Wat begon als een gepassioneerde hobby veranderde in een fulltime profcarrière. Dat was echt een enorme omschakeling! Daarnaast was het behalen van EK-zilver in 2009 in Polen een bijzonder moment. Hoewel we de finale verloren hebben, kijk ik daar met veel trots op terug. Een ander absoluut hoogtepunt was mijn terugkeer in 2007 na een moeilijke ziekteperiode. In 2006 moest ik vanwege borstkanker stoppen maar dat ik weer terug kon komen en weer plekje in het team kreeg was voor mij een overwinning op meerdere fronten. Dieptepunten waren er ook. Het niet kwalificeren voor de Olympische Spelen in Sydney 2000 was een grote teleurstelling. We zaten er zó dichtbij, maar het mocht niet zo zijn. Daarnaast was mijn ziekte in 2006 natuurlijk een enorm ingrijpende periode. Het was onzeker of ik ooit nog zou kunnen volleyballen, laat staan op topniveau. Maar die ervaring heeft me ook doen beseffen hoe belangrijk het is om te genieten van het leven en de dingen die je blij maken.
Heb je een leuke anekdote uit jouw tijd in het team?
Absoluut! In 1997, mijn eerste jaar in het team, gingen we op survivalweekend in de Noorse wildernis. Het was zwaar, maar ontzettend bijzonder om dat samen te beleven. Er zijn zoveel verhalen te vertellen over die survival! De dag voordat we vertrokken brak ik nog een vinger, dus ik ging mee met mijn hand in het gips. Ik herinner me dat ik die eerste jaren wel meerdere vingers heb gebroken op een training.
Wat doe je nu, en wat heeft volleybal je gebracht in je huidige leven?
Topsport heeft mij vooral geleerd om groots te denken en dromen na te jagen. Daarnaast heb ik er vrienden voor het leven aan overgehouden. Ik werk nu aan mijn eigen ontwikkeling en geniet van dingen die me blij maken. Het leven na topsport draait voor mij niet meer om presteren, maar vooral om balans en plezier.
Wat betekent de Volaren voor jou?
De Volaren zijn voor mij een plek van herkenning en verbinding. Het is geweldig om samen te komen met andere oud-volleyballers die voor dezelfde uitdagingen hebben gestaan. Wat ons verbindt zijn onze gezamenlijke ervaringen en het is mooi om daar zo nu en dan samen op terug te kijken. Ik kijk ernaar uit dat de Volaren in de toekomst uit nog meer ‘jongere’ ex sporters bestaat en dat we de volgende generaties kunnen blijven inspireren. En daarnaast zijn de sociale activiteiten zoals een BBQ of een dag varen op een sloep natuurlijk ook altijd heel gezellig!
Op de foto boven: Met boven (vlnr): Ingrid Visser, Jeurine Fleurke, Kitty Sanders, Claudia van Thiel, Riette Fledderus, Bert Goedkoop, Mascha Timmer, Huub Plemper (arts), Gido Vermeulen.
Beneden (vlnr): Francien Huurman, Jettie Fokkens, Irena Machovcak, Chaine Staelens, Suus Lukkikhuis.